Genèpi-jaune
Jacobaea incana
Asteraceae Compositae
Nom en français : Séneçon blanchâtre.
Descripcioun :Lou genèpi-jaune fai de poulìdi flour d'un jaune daura. Li fueio soun d'un verd blancas e proun peludo. Es uno planto d'auto mountagno sus sòu séusous. Trachis dins li mémi relarg que lis àutri genèpi, pamens d'un poun de vist boutani èi pas un aussent (gènre Artemisia). La subsp. de prouvènço ié dison incana.
Usanço :Sèmblo pas qu'ague li mémi prouprieta que li "vertadié" genèpi. Escriéure au site se n'en sabès mai.
Port : Erbo
Taio : Pancaro entresigna
Fueio : alterno
Tipe bioulougico : Emicriptoufite
Cicle bioulougico : Planto renadivo
Gènre : Jacobaea
Famiho : Asteraceae
Famiho classico : Compositae
Tribu : Senecioneae
Ordre : Asterales
Coulour de la flour :
Jauno
Petalo : >6
Ø (o loungour) flour : Pancaro entresigna
Flourido :
Estiéu
Sòu : Si
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Remarco : Planto endemico
Liò : Pelouso
- Roucaio
Estànci : Subaupen à Aupen
Couroulougi :
Pancaro entresigna
Ref. sc. : Jacobaea incana (L.) Veldkamp, 2006
(= Senecio incanus L., 1753 )
Soja
Glycine max
Fabaceae Leguminosae
Noms en français : Soja, Soja protéagineux.
Descripcioun :Lou soja èi pas gaire cultiva au nostre, pamens se pòu trouba d'aqui d'eila. Es uno planto de l'an, peludo que fai de pichòti flour vióuleto. Li dòuso soun gibouso e proun peludo.
Usanço :Sabèn que lou soja que nous vèn d'Asìo, èi cultiva subretout pèr si grano d'ounte se fai de "la" paure en graisso e riche en proutido, o peréu d'òli ; lou soubre èi douna i bèsti (tourtèu).
Port : Grando erbo
Taio : 0,4 à 1(1,5) m
Fueio : coumpausado
Tipe bioulougico : Teroufite
Cicle bioulougico : Planto de l'an
Gènre : Glycine
Famiho : Fabaceae
Famiho classico : Leguminosae
Coulour de la flour :
Vióuleto
Petalo : irreguliero
Ø (o loungour) flour : 4 à 6 mm
Flourido :
Estiéu
Sòu : Ca
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Remarco : Planto cultivado
Liò : Champ
Estànci : Subremediterran
Couroulougi : Óurigino asiatico
Ref. sc. : Glycine max (L.) Merr., 1917